Ik ben razend enthousiast over de opleiding!

De opleiding bestaat uit twee delen, uiteraard nauw gelinkt aan elkaar; het terugdringen van dwang en drang in de zorg met het oog op de nieuwe wetgeving voor de zorg in 2020 en het andere deel bestaat uit drie dagen psychopathologie. Dat was mijn voorinformatie toen ik in december gevraagd werd, deze opleiding te volgen. Nu zijn we ongeveer halverwege en heeft Petra Sterken gevraagd mijn bevindingen, beleving en gedachten tot dusver op papier te zetten….

Aha-erlebnissen

Gewoon even kort door de bocht; ik ben razend enthousiast over de opleiding! Alles begint voor mij met inspirerende docenten; mensen die theorie en praktijk goed kunnen verbinden aan elkaar en ruimte geven voor ons als professionele “studenten” onze praktijkervaringen te delen, te bediscussiëren en triggeren tot “aha-erlebnissen”. Laat helder zijn, dat doen ze alle drie. Alle drie de docenten zijn in staat om vanuit soms pittige theorie, het te verduidelijken aan de hand van praktische voorbeelden waardoor de theorie tot leven komt. Sommige thema’s zijn gewoon weer even goed om naar de voorgrond van je brein te halen (bv. de integratieve diagnose van Anton Dosen > zijn we ons nog altijd bewust dat er een volgorde is waarbinnen we observeren en dat die volgorde van cruciaal belang is om te kunnen kijken naar een breder perspectief waarbinnen onze cliënten functioneren?) Zijn we binnen onze afdelingen ons bewust waar drang en dwang nu precies voorkomt (separeren en dwang medicatie vaak wel want dat is overduidelijk, maar waar zitten die elementen in het klein en zien we die ook, hebben we daar ook “last van” omdat we eigenlijk vinden dat dit anders zou moeten kunnen?).

Ervaringsdeskundigen vertellen

Wat mij onder andere enorm heeft bezig gehouden was het zien van interviews met ervaringsdeskundigen; zij keken terug op een periode in hun leven waarin zij waren opgenomen binnen de psychiatrie…Zij schetsten zo’n triest beeld over het gebouw, de bejegening en hun persoonlijke onmacht die ze ervaarden. Dat heeft mij meteen doen reflecteren op onze eigen afdeling; hoe doen wij dat? Ik denk wel goed maar ervaren onze cliënten dat ook echt zo, zoals wij dat willen laten overkomen? Omdat onze opleiding ook huiswerkopdrachten bevat, heb ik daar meteen invulling aangegeven en heb inmiddels twee cliënten geïnterviewd, die recent opgenomen zijn. En nee ik heb het mezelf niet extra gemakkelijk gemaakt; één cliënt kwam gemotiveerd, de andere met flinke weerstand tegen de opname…Tot mijn grote vreugde, geven beide cliënten aan, de ontvangst ondanks spanning voor opname als prettig te hebben ervaren. Ik vertaal even vrij, maar de conclusie was van beiden, in hun eigen taalgebruik en verbale mogelijkheden, dat de spanning voor opname al direct van een 10 naar een 6 terugliep door de opvang van letterlijk de eerste 5 minuten. Volgens hen had dit te maken met de tijd die begeleiding voor hen nam, de vriendelijke woorden en het kopje koffie. Beide cliënten gaven aan dat ze verwacht hadden dat het heel erg streng zou zijn op een crisisunit, dat ze meteen hun telefoon zouden moeten inleveren en geconfronteerd zouden worden met “regels”. Toen dit allemaal niet het geval bleek, konden ze openstaan voor überhaupt het feit dat er ze “opgenomen” werden…Mijn voornemen is in ieder geval als DVC-er van de crisis unit, dit regelmatig te gaan doen, onze cliënten bevragen op hun ervaringen en bevindingen, heel gericht en actief om hun ervaringen mee te kunnen nemen in een stuk reflectie (ook de cliënten met weerstand, juist die!) omdat we dan scherp blijven als team op wat we willen en vooral op wie we willen zijn als hulpverleners….

En dat is maar één onderwerp van de vele die me bezig houden n.a.v de opleiding en dat met nog drie lesdagen te gaan, ik heb er nu al zin in!

Groet en werk ze allemaal!

Evelyn, dienstverleningscoördinator crisisunit STEVIG